Categorie: verhalen

Mijn keukenklok had het een paar maanden geleden al begeven. Aan vervanging kwam ik maar niet toe, mede door corona. Veel winkels waren gesloten en eerlijk gezegd was ik ook voorzichtig met boodschappen doen. Ik kon teveel vakjes aanvinken op het lijstje ‘behoort ja/nee tot de kwetsbare groep’. Het werd een keiharde ‘ja’. Daar kwam  nog bij dat een keukenklok nou niet de meest noodzakelijke levensbehoefte is. Sindsdien houd ik met de klok van de magnetron de tijd bij als ik aan het koken of bakken ben. Geen wereldprobleem, maar toch best lastig, want ik sta dan met mijn rug naar het display toe.
De oplossing is natuurlijk simpel: koop een nieuwe klok. Alleen… dan wordt het ineens minder simpel. Hoewel er klokken genoeg in alle soorten en maten zijn, is wat ik mooi vind vaak écht te duur. Boven de
€ 50,00 voor een simpel keukenklokje vind ik een verre van leuk, ik heb het er gewoon niet voor over.
Online rondkijkend wat er zoal in de aanbieding was, kwam ik zowaar iets tegen waarvan ik dacht: hmmm, die is grappig én betaalbaar.
Hoewel ik ‘m niet “live” had gezien bestelde ik de klok meteen. De prijs maakte het risico van een miskoop waard. Had ik de klok wel in mijn handen gehad, dan had ik hem waarschijnlijk nooit gekocht, ondanks die prijs. Maar wat een guilty pleasure had ik dan gemist!
Lees verder “Guilty Pleasure”

De klok van mijn oma is een trotse klok en een echte dame op leeftijd. Ze hangt een beetje scheef aan de muur met haar gezellige tikkende geluid en haar mooie slag op elk half uur. Ze heeft al veel meegemaakt en in de voorbije jaren de nodige littekens opgelopen.
Ze was een prachtig geschenk op het huwelijk van mijn oma Maria Pardoel en opa Johannes Hooijmans dat op 15 november 1902 voltrokken werd. Ze kwam in de mooie kamer van het woonhuis aan de Koestraat te hangen en ik vermoed dat mijn ouders haar later mee mochten nemen toen ze naar Hilversum verhuisden.
Lees verder “De klok van oma”

Het zonnetje schijnt en het is 11 graden. De verwarming is uit maar binnen haalt de thermostaat de 21 graden. Erg gunstig voor mijn gasrekening in deze tijden van hoge gasprijzen. Hoe anders was het de afgelopen week.

Zes stormdagen op rij, een unicum. Hagel, onweer, horizontale regen en zwiepende bomen.  Zes stormnachten een klapperende deur beneden mij. Ben ik de enige die er tig-keer van wakker van wordt?
Mijn benedenbuurvrouw wist het wel maar heeft er geen last van. Ze heeft haar gehoorapparaatje ’s nacht niet in. Tja…
Na een paar dagen ben ik bekaf van het slaaptekort en alle hectiek, herrie en drukte.  Lees verder “Stormy weather”

Ik krijg dubbelglas in de woonkamer. Het is een grote ruit en dat verschil ga ik zeker ga merken.
Om de klus geklaard te krijgen moet mijn balkon leeggemaakt worden. Dat is wel een dingetje, want er staat het een en ander aan klimplanten. De clematissen heb ik vorige week al onthoofd om te voorkomen dat zich al helemaal in het hekwerk nestelen en verder uitlopen. Want het gaat hard op het balkon. De  geraniums bloeien weer, de Oost-Indische kers is gewoon door blijven groeien, terwijl hij anders al lang zijn kopjes had laten hangen en was afgestorven. De clematissen zitten vol met jonge scheuten en ook de komkommers, de peterselie, de tijm en de knoflook groeien er lustig op los. Ik blijf hopen dat er geen flinke vorst meer komt, want dan blijft er weinig van al die jonge spruiten over. Lees verder “Klusjes”

Zaterdagochtend 09.15 uur. Ik heb wat spullen bij de bouwmarkt besteld en wil ze met click en collect ophalen.
Het is mooi weer al ziet het er koud uit. En dat is het ook, er staat een straffe wind. Ik laat me echter niet weerhouden en pak de fiets voor een ritje van ca 20 minuten. Mijn warme winterhandschoenen aan, sjaal om en toch maar de dikke jas aan. Zonnebril heb ik ook nodig. Aan mijn handschoenen zit een elastiek, dat je om je pols kunt doen  zodat je ze niet verliest. Ik doe ze om de boord van mijn trui, zo waait de wind mijn jasmouwen niet  binnen. Wat een uitvinding.
Ik pak het snelfietspad F59, een speciaal aangelegd fietspad van ruim 20 km van ‘s-Hertogenbosch naar Oss. Hier kan ik lekker  doorfietsen op een mooie route zonder allerlei stoplichten en kruisingen en andere obstakels tegen te komen.
Het is prachtig weer al is de koude wind een beetje een tegenvaller. Toch geniet ik van het zonnetje op mijn gezicht, de prachtige luchten en mijn warme handschoenen.
Lees verder “Een zaterdagochtend op de F59”

Sinds een week of wat waren de ruiten van mijn auto aan de binnenkant beslagen, het leek wel een sauna. Zelfs de achterruit moest met de wisser schoongeveegd en met een doek na gedroogd worden.
Toen het ging vriezen zat er meer ijs aan de binnenkant op de ramen dan buiten. Het ijskrabben van de voorruit aan de binnenkant was toch een aardige gymnastische oefening, alle spieren gerekt en gestrekt. Leuk, maar ik kende wel fijnere manieren om dat lijf in beweging te krijgen.

Lees verder “auto met golfslagbadje”

Heerlijk weer vandaag. Het is koud, maar weinig wind en dat scheelt. Ik had nog een paar dagen kunnen wachten, maar het is té mooi weer om een stukje te fietsen.
Kortgeleden heb ik warme handschoenen en een muts aangeschaft. Ik bedenk dat het bijna 50 jaar geleden is dat ik voor het laatst een muts op had. Vroeger zelfgebreid, nu kant-en-klaar gekocht, ik kan er goed ingepakt op uit.
Ben aan het opruimen,  er zat veel plastic in mijn afvalbak. Twee volle zakken weggooien in de plastic afvalcontainer is stap één in mijn fietsrondjes. Goed bezig, toch?
Eerst het afval wegbrengen, dan wat boodschappen doen bij een supermarkt. De mand achterop de fiets is snel gevuld met boodschappen. Gauw naar huis de mand legen om daarna bij de volgende  supermarkt nog een baal plastic af te voeren en de rest van de boodschappen te halen. Weer naar huis  nu met een halfvolle mand lekkers. Ik kan er deze week echt weer tegen.

Sinds juni vorig jaar heb ik een driewielfiets. Door het jaren geleden opgelopen NAH-letsel en de nodige fysieke beperkingen lukte het niet meer om op een gewone fiets te fietsen. Via de WMO kreeg ik de beschikking over een driewielfiets, een stoer modelletje, waar ik heerlijk op kan fietsen. Omdat ik tegenwoordig met moeite mijn weg kan vinden, heb er ik er fietsnavigatie bij aangeschaft.
Als voormalig ANWB-informatrice die vroeger mensen heel Europa doorstuurde via de toen nog losbladige routekaarten, die tot een boekje werden samengebonden, was het wel even wennen dat ik nu zonder hulp geen route meer kan vinden en mijn oriëntatie bijna op niveau 0 is gekomen.
Achterbuurvrouw Dorien heeft ook zo’n fiets en nadat ze mij de fijne kneepjes had geleerd, zijn we er samen regelmatig op uitgetrokken want  zij kende al veel leuke routes.
Lees verder “Fietsgeluk”

De tv bestaat 70 jaar. Ik had wat programma’s opgenomen, maar van kijken was tot nu toe weinig terecht gekomen. Inmiddels heb ik alles gezien en bedenk dat ik in een heel bijzondere tijd ben opgegroeid.
Wat is er veel veranderd in die 70 jaar.

Toen waren wij in de straat de eerste familie die een zwart-wit tv had.
Een keer per week kwam de ‘hele’ buurt bij ons kijken naar Dappere Dodo. Later zaten we aan de buis gekluisterd voor Pipo de Clown of Swiebertje.  Allemaal iconische programma’s uit die begintijd.
Nu vinden we het maar knullige probeersels en eigenlijk waren ze dat ook. Niemand wist hoe het moest, alles moest nog uitgevonden en bedacht worden. Een uitdaging waar alle techneuten en creatievelingen zin in hadden en de ontwikkelingen gingen dan ook op allerlei vlakken razendsnel

Bij al die terugblikken ga ik automatisch terug in mijn herinneringen en zit ik meteen in het gevoel van die jaren vijftig en zestig. Ik voel weer de sprakeloze verwondering over Dappere Dodo met dat gordijntje dat open ging, Coco en de Vliegende Knorrepot, de spanning van Pipo de Clown en de Dikke deur, de brutale Swiebertje, of Tante Hannie die alle kindertjes gedag zwaaide.
Ik pak er wat fotoalbums uit die tijd bij. Wat waren we nog onschuldig en naïef.
Helaas zijn er bar weinig foto’s uit die tijd. Een paar in de KRO-studio gemaakte foto’s van opnames van radioprogramma’s of een sinterklaasfeest, geen kiekjes van tv.
Lees verder “Terug in de tijd”

Eigenlijk had ze er geen zin meer in. Ze werden een dagje ouder, het ging niet meer zo soepel en ze betrapte zich er op dat ze zich de laatste maanden steeds vaker afvroeg waar ze het in godsnaam allemaal voor deed. Ze kreeg het benauwd van het harnas waar ze in terecht was gekomen. Tenminste zo voelde het ineens en ze zag geen uitweg meer, ze had het helemaal gehad en was al die glitter en glamour meer dan zat net als de haat-liefde verhouding met de vileine opmerkingen op de vloer. Vroeger gaf het haar een kick, werd ze er fanatieker door. Nu maakte het haar erg verdrietig dat ze dit nodig hadden om te kunnen presteren. Maar ja, ze had beloofd het seizoen af te maken. Dus stond ze met grote tegenzin als negende in de rij de schijn op te houden tot ze de vloer op konden. Lees verder “de finale van de valse noten”

Het is prachtig weer. De zon schijnt volop, al heb ik wel een warme jas nodig. Samen met een buurvrouw wandel ik een wekelijks rondje in de buurt.
Ergens onderweg valt mijn oog op deze kat. Kijk ‘m daar nou eens zitten. Wat een perfecte plek heeft dat beest uitgekozen om te genieten van het lekkere najaarszonnetje. In het portiek, comfortabel zittend op de buddyseat van de motor. Ongestoord uit de wind, in de zon, wat valt er in een kattenleven nog meer te willen. Hij laat zich niet afleiden door twee pratende wandeldames. Veel te vermoeiend voor dit moment. Nee, laat ‘m maar lekker zitten. Hij komt de ochtend zo wel door. En als ie er genoeg van heeft, trekt ie gewoon aan de bel.
Lees verder “de belletjestrekker”