Categorie: verhalen

Aan het hekwerk van mijn balkon hangt een groene kikker met spiraal. In zijn bolle lijfje zit een zonnebatterij. Die heeft dus drie dagen gewerkt. Hij laadt niet meer op dus ’s avonds geen leuke dansende verlichte kikker meer. Ik laat hem hangen, want het is wel een geinig ding, maar sloop de batterij eruit.

Mijn kleinzoon slaat dit alles gade. “Kijk omi”, de zon schijnt op zijn koppie. Uitkijken dat ie niet verbrandt”, roept hij lachend.
Ik ga mee in zijn fantasie. “Oeps, dan gaat ie vervellen, moeten we ‘m niet insmeren met zonnebrand?”
“Nee omi, daar is het nu te laat voor.”
“Dat is jammer, maar hij krijgt wel een nieuw vel.”
“Oh, dan moet ie knaloranje worden, zoals die bloem”, en hij wijst naar de slaapmutsjes die op het balkon in een bak in bloei staan”
“Dat is een prachtige kleur,” zeg ik. “Alleen is dat geen goed idee want dan ziet de reiger, die aan de overkant naar lekkere hapjes staat te loeren, hem en denkt dat het een goudvis is. Dat felle oranje valt veel teveel op tussen al het groen.”
Geen probleem voor mijn kleinzoon. “Dan krijgt ie de kleur van de lucht of van een regenboog en dan vliegt ie door de lucht. Ziet de reiger hem niet meer. Probleem opgelost”
Hij kijkt me breed lachend aan. “Die bestaan echt hoor omi, vliegende kikkers.”

 

 

Sinds corona ons land overviel en we steeds minder mensen mochten of konden zien, lees ik mijn kleizoon van toen vijf jaar elke avond voor via Facetime. Later kwam daar nog thuisonderwijs bij. Mijn kleinzoon woont ca. 25 km bij mij vandaan. Het was daarom een mooie oplossing, die hopelijk tijdelijk zou blijken te zijn. Wat het thuisonderwijs betreft was dat inderdaad zo. Maar het voorlezen beviel zo goed dat we dat erin gehouden hebben. Tot op de dag van vandaag lees ik hem voor, vlak voor het slapen gaan. Soms heeft ie geen zin in een verhaal, dan wil hij “gewoon” kletsen.
Wel zijn er een paar avonden vervallen, want per slot gaat Legomasters of Holland Got’s talent wel voor. En als hij van judoles komt, is het vaak al te laat, hij moet de volgende dag toch ook weer naar school.
Lees verder “Mijn voorleesstem”

Een paar weken geleden nam ik deel aan een schrijfcafé met als thema “De kunst van het tevreden zijn”. Het blijkt een erg breed onderwerp te zijn en het levert een scala aan teksten op. Het thema  blijft nog weken in mijn hoofd rondzingen en ik besluit er iets voor op mijn blog over te schrijven.
Een van de eerste dingen die me te binnen schiet, is een geluksmoment van jaren geleden.
Niks zaligers dan met een kop koffie zaterdagochtend om 06.00 uur in de vroege morgenzon, als iedereen nog slaapt en alleen de vogels, de kat en ik wakker zijn. Ik hoor het zingen van de vogels, ruik de ruisende regen op het bladerdak waaronder ik lekker droog zit. Mijn krant knispert in mijn handen. De kat ligt hoog en  droog “boven mij” op de smalle houtdelen van de schutting,  zijn kop reikhalzend naar de zon gericht. Hij spint van tevredenheid,  ik  geniet met volle teugen. Hoe blij en tevreden kun je met zoiets simpels zijn? Het voelt als een mooi levenscadeau op mijn persoonlijke hotspot daar in de tuin.
Lees verder “Hotspot”

Bij mij begon het eind maart te jeuken door iets wat op een insectenbeet leek. Prachtige grote rode bulten en vlekken werden het en ze  kriebelden en jeukten wekenlang. Eraf blijven was nauwelijks een optie.
Enthousiast telde mijn kleinzoon er alleen op mijn bovenbenen al zo’n drieëntwintig en nog een paar verdwaalde op een kuit. Weinig aan te doen, volgens de huisarts, wat zalf en dan maar gewoon de tijd uitzingen. Langzaamaan verdwenen de bulten al bleven er  grote roze verkleuringen over.
Lees verder “Jeuk”

De wasmachine draait lawaaierige toeren. Ze is nerveus. Ze kijkt de kamer nog eens rond. Ja, alles ziet er netjes uit.
Een bekende blauwe auto stopt voor de deur. Snel loopt ze naar de achterdeur. “Hallo Eva, alles goed?”
“Ja, en met jou Renske, en Peter en de kids? Hier, een bloemetje voor jou.”
Stroef mompelt Renske een dankjewel, haalt diep adem en zegt ”Ga maar vast naar binnen dan schenk ik koffie in, daar heb je vast wel zin in na zo’n lange rit.”
“Ja, hm, lekker” zegt Eva en loopt door naar de kamer. Ze denkt terug aan het telefoontje van vorige week. Ze was zich rot geschrokken. Renske kampt met een flink alcoholprobleem, dat weet ze,  maar met zo’n dubbele tong en zo warrig had ze haar nog nooit horen praten. Ze verstopt flessen bij de buren in de heg,  haar bankpas is geblokkeerd, had ze van Peter gehoord.

Lees verder “In de ban van…”