Creatieve uitingen van Ellen Brouns
Duizend kraaltjes
huppelen mee
op het ritme van de Sway.
Stoere laarzen,
zwarte broek.
Een cowboyhoed?
Voor mij niet, nee
Mijn dansmaatje en ik.
Urenlang.
Livemuziek en dansplezier.
Ik leid haar, zij volgt
En in het ritme van de Sway
dansen de kraaltjes vrolijk mee.
Sinds een paar jaar hangen
de kraaltjes stil te wachten in de kast
met heimwee naar dat gevoel.
NAH was er ineens
als ongenode gast
en heeft een oneindige
danspauze in gelast.
In de verte zie ik
ze aan komen rollen.
Drie rolstoelers,
schaterlachend
kinderlijk plezier.
Herfstbladeren
knisperen onder
de wielen.
Slenterend schoppen
de duwers
bladeren omhoog
alle kanten op.
Kindherinneringen
aan laarzen die
door bladeren woelen
en ze laten vliegen.
De benen doen het
allang niet meer,
maar de lol is
er niet minder om.
(paneeltje: bijenwas, acrylverf en gedroogde blaadjes)
Jij ligt op bed
ik zit ernaast
ik loop moeilijk
jij niet meer
jij bent oud
ik iets jonger.
ik vertel van nu
jij vertelt over vroeger
jij verbaast je over mijn IPhone
ik dat je op een IPad werkt
Ruim dertig jaar verschil
ik merk het niet
Jij ligt op bed
ik blijf nog even.
Mijn gedachten dansen
boven het toetsenbord.
Sommige
vinden via mijn vingers
hun vorm op het beeldscherm.
Emoties vallen tussen een komma
en een punt
in het niets.
Ik weet het zeker. Het wordt najaar.
Dat zie ik aan het jaarlijks terugkerende fenomeen hier in huis. De zon staat nu zo laag dat hij onder het plafond van het inpandige balkon door kan schijnen. Bood dat balkon in de zomer nog lekker wat schaduw in de woonkamer, nu schijnt de zon volop naar binnen. Heerlijk als het kouder wordt om zo in het zonnetje aan tafel te zitten.
Voor het raam hangen Swarovski-kristallen in verschillende vormen. Druppel, pegel, bolletje, vierkantje. De zon heeft vrij spel en tovert met de kristallen alle kleuren van de regenboog op de muur en het plafond.
Maar er gebeurt nog wat anders. Aan de muur hangt een schilderij van mijn zoon. Via de glasplaat van dit schilderij wordt een caleidoscoop aan kleuren door een ruit naast de kamerdeur de hal in geprojecteerd, eerst op een deur, dan op een kastje, en zo verder alle deuren en de vloer af.
Mijn gedachten
dobberen
als een bootje op zee.
Ze lijken stuurloos
maar ik dobber
heerlijk mee.
Geen golf te hoog
geen dal te laag.
Verrassend hoe een
leven
een wending kan nemen
als het roer wordt omgegooid.
Twee strijders bewegen
in een eeuwenoud ritueel
eer als het allerhoogste goed.
Wit gemarmerde gezichten
wapperende kleding
verstilt in de beweging
Felle uithalen, flitsend metaal
een slag stoïcijns gepareerd
met wapens die dodelijk
van schoonheid zijn.
Voorbij, voor altijd
met respect en waardigheid
eervol zelf de dood te kiezen
als een strijd verloren is.
Alleen jouw silhouet
doet mijn hartslag al versnellen.
Alles
laat ik uit mijn handen vallen
de wereld versmalt tot ons.
Betoverd door ogen
azuurblauw als de Middellandse zee.
Wapperende haren als een Romeinse god.
Een stem die een aria zingt als een gondelier in Venetië
maar ook zachte zoete woordjes fluistert.
Jouw lijf als een beeldhouwwerk van Michel Angelo.
Vingers schilderen als penselen
de contouren van mijn lijf.
Onze handen boetseren onze liefde.
Alles
aan jou verleidt me
om samen onder te gaan
in een zee van liefde.
———————————————————————————————–
Flarden dichte mist
vullen mijn hoofd. Flarden
Een herinnering duikt op
als een zwart silhouet
van molenwieken
wachtend op zon en wind
’s ochtends langs de A-15
om zes uur naar mijn werk.
Langzaam wordt zichtbaar
wat ik dacht niet meer te weten.
———————————————————————————————–
De eerste zonnestraal
zoekt zijn weg
via het schilderij van mijn zoon
door het geslepen glas van de ruit
en spat op de witte muur
in een caleidoscoop
van kleuren
uit elkaar.
Het wordt een mooie dag.
Veertien treden
een nieuwe trap
nee, ik heb ze niet nageteld
daarvoor ben ik te snel
beneden.
“De Waterval” heet de trap
een keihard eufemisme.
Klaterend
val ik me bijna
te pletter,
roetsj mijn toekomst in
gebutst, gedeukt
en heel erg boos.
Waarom ik weer
gvd!
Zo’n dertig ogenparen
staren me vanuit de kantoortuin aan
zien me naar het eindpunt
denderen
van mijn hier en nu.
Niets aan de hand
zegt de arts.
Over anderhalf jaar
bent u weer helemaal de oude.
Nooit is een diagnose
zo aardig verkeerd
geweest.