Creatieve uitingen van Ellen Brouns
Geitenbreiers
Ik luister met volle aandacht
niet dat dit helpt
de draad ben ik al snel kwijt.
Ooit was ik een goede breister
de draden verbonden
tot een kleurrijk patroon.
Iets ingewikkelds
simpel laten lijken
wat een kracht was dat.
Nu is iets simpels
ingewikkeld.
Kronkelige
geitenpaadjes
om de hete brei heen.
Geitenbreiers,
chaotische verhalenvertellers
Ik behoor nu ook tot die kudde.
Toen:
In zondagse kleren
op z’n mooist naar de kerk
kanten handschoentjes
zwart lakleren kindervoetjes
een mini-mantelpakje
een hoedje hoefde gelukkig niet.
Nu:
Op zondag raast
de stofzuiger
of draait de was
ramen worden gelapt
wel aan de achterkant
uit het zicht
maandag de voorkant
ingebakken schaamte.
IJs, sneeuw, hagel en storm
weergoden strijden om macht
de zon lacht mij toe.
Reikhalzend kronkelt
de clematisscheut omhoog
sneeuwvlokken vallen.
Koolmeesjes brengen
takjes naar hun nestkastje
ganzen grazen gras.
De zon brandt erg fel
op mijn huid ontstaan blaren
komkommerkoelte.
Bessen en bramen
kleuren handen en monden
doorns prikken bloed.
Het gedicht uit 2018 over een van de vele gevolgen van de val van een trap op mijn werk in 2014, waarbij ik onder andere niet aangeboren hersenletsel (NAH) opliep, wordt door St. Hersenz ook in hun nieuwe brochure geplaatst.
Ik ben trots op dit gedicht. Trots omdat ik veel heb overwonnen, me weer kan uiten en “mijn taal” teruggevonden heb. Een cursus gedichten maken werd de ingang naar de route van het herstel van mijn taalgevoel en een stuk creativiteit ( in zeer brede zin).
Het was een traag traject. Voor de eerste zinnen op papier stonden… het duurde eeuwig, leek het. Voor de val was ik snel. Van een haas naar schildpad, een metamorfose van jewelste. Lees verder “Mijn toeristische brein 2.0”
Het water rimpelloos
de stilte alom tastbaar
Met een sprong uit het water
verbreekt een vis ruw het oppervlak.
Een spoor van grote kringen
langzaam uitdijend naar de oevers
gevolgd door geluidloos gerimpel
richting verdord riet
en pluizig geknakte pluimen.
Daar staat het:
een mega-cadeau
van een dierbaar
wezen.
Voor moeilijke tijden.
Een tasje vol
kleurige blaadjes,
kinderzoentjes
erop gedrukt.
Hartverwarmend gebaar
van een
glimlachtovenaar
Oma moet uitkijken
dat ze niet smelt.
zegt zij.
Al is dat niet erg.
daar heb je een
waterstofzuiger voor.
Schaterlach!
op mijn stoelyogales.
kapper.
Zwarte luchten ver weg, turkooisblauwe zee dichtbij.
Tropenzon verlicht vanuit coulissen het water.
In de verte flitst de hemel,
silhouetten van verlaten schepen lichten op.
Witte meeuwen schreeuwen felle strepen door het donkere zwerk.
Beschut op mijn balkon hoor ik de donder rollen.
IJsklontjes tinkelen in mijn glas,
druppels opspattend zeewater
vermengen zich met mijn zweet.
Ik koester de warmte en proef het zilte zout.
Gedonder doet mijn strandhuis trillen.
Woest schuimende golven lijken de baas
maar slaan stuk op het koraal.
Een regenboog knipoogt naar de storm
en kust in een kleurrijke omhelzing het water.
Spectaculair hoe zon, zee en donder samensmelten
in een oogverblindend schouwspel,
verkoeling uitwaaierend over dit verhitte eiland.
De storm is bijna uitgeraasd,
windstilte wacht geduldig op haar beurt.
1958
Feestdis voor twaalf
toefjes bloemen
op het damasten tafellaken.
Citroenwater glinstert
naast dansende kaarsen
met koperen voet.
Servies met gouden randjes
rode wijn in tinkelend kristal
het zilver glimmend gepoetst.
Mijn hand op de nog
smetteloze servet
in eigen servetring.
Geuren uit de keuken
sturen een
voorproefje van
de heerlijkheden
die op tafel
zullen komen.
Het vioolspel van mijn vader
Stemmen
nu nog gedempt
nog even maar,
dan scheuren ze
dit kinderlijk geluksmoment
aan stukken.
Geuren, geluiden en kleuren
geconserveerd in mijn lijf
zomaar een moment
een gouden splinter
uit mijn jeugd
ingelijst in de tijd
voor eeuwig.
Tijdens een bijeenkomst op
19 december 2019 is
de bundel ‘Dichter op de Koffie’ gepresenteerd..
In deze bundel staan 40 gedichten van deelnemers aan het project 2018-2019 in de steden ‘s-Hertogenbosch, Velp en Utrecht. Een project gericht op senioren.
Er is tevens een aantal pagina’s opgenomen over het ontstaan van het project waarbij Toyo Shibata (1911), die op haar 92ste met het schrijven van gedichten begon omdat ze niet meer dansen kon, een inspiratiebron was.
Haar verhaal spreekt me erg aan en ik heb weer een lijntje met Japan ontdekt. Los van het gegeven dat ik “iets” met Japan heb, kan ik net als zij helaas niet meer dansen. Al ben ik nog niet zo oud, ha,ha.
Het schrijven van gedichten (en later ook korte verhalen) is een mooie tijdsbesteding en uitlaatklep geworden. Het is heel bijzonder om mijn gedicht in een bundel of op een expositie te zien. En…ook het idee van mijn blog is ontstaan op de cursus.
Ik was een van de deelnemers van de cursus 2018 – 2019.
Aan de vervolgcursussen heb ik ook meegedaan.
In 2020 start waarschijnlijk een vierde cursus. Als het even kan, ben ik daar weer van de partij, want het is zó ontzettend leuk om te doen.
De bundel is uitgegeven door Stichting Vleugelmoer.
www.vleugelmoer.nl