Ellen – Pagina 6 – www.zinnenbeeld.nl

24 februari 202024 februari 2020

een nieuwe week?

Afgelopen week kreeg ik via een appje een foto uit omgeving Roermond toegestuurd.
Die hernoeming van de weekdagen vind ik zó leuk. Ik word er meteen vrolijk van. Het klinkt toch allemaal veel gezelliger. En kalmaandag is toch een prima woord voor de dag na zondag. De zondag die tegenwoordig vaak geen rustdag meer is en juist van een zindag tot een drukke dag van jewelste is verworden? Of de vrijdag die met alle vereenzaming, het steeds meer ieder-voor-zich toch best omgebogen kan worden naar wijdag? Wie die “wij” dan ook mogen zijn.
Ik stel me bij elke naam voor wat ik zou doen, hoe ik me zou voelen. Ook dat levert de nodige glimlachjes op. En hoe zou het zijn om voor het slapen gaan te bedenken hoe de volgende dag er uit zou kunnen zien. Ik zou nog lekkerder slapen, wetend dat dansdag er aan komt of wonderdag! Of wat denk je van een wensdag!
Schaterdag. Ik heb er nu al zin in.

Welkom aan de nieuwe week!

4 februari 20206 februari 2020

Geïnspireerd door Japan

In januari weer pogingen ondernomen om wat beeld op papier te krijgen. Het thema is Japans. Dat blijft toch trekken.
Begonnen met deze boom, in de kleur Phthalo Green (Blue Shade). Die eerste vier letters zijn wel een tongbreker, hoe moet dat klinken? De kleur is een van mijn favorieten.

Tekening in acrylverf (fluid acrylic)

Lees verder “Geïnspireerd door Japan”

24 januari 20204 februari 2020

animatiefilm Mind my Mind

In de Verkadefabriek ’s-Hertogenbosch de prachtige animatiefilm Mind my Mind van Floor Adams gezien.

In mijn directe omgeving ken ik verschillende mensen met een vorm van autisme. Ze hebben allemaal hun heel eigen variant van autisme en functioneren soms tegenovergesteld van wat men onder autisme verstaat.

In deze animatiefilm wordt op een zeer creatieve manier een prachtig beeld neergezet van hoe het er in het hoofd van iemand met autisme aan toe kan gaan. Ik herken zoveel.
De film heeft me emotioneel geraakt. Voor mij is nog veel duidelijker geworden hoe autisme eruit kan zien en het geeft me een enorm gevoel van compassie voor de “gezonde” mensen die kinderen of partners met een vorm van een autisme hebben. Hoe moeilijk het kan zijn om te snappen waarom kind of partner zo functioneren als ze doen en hoe creatief ze moeten zijn in het vinden van oplossingen in het dagelijkse leven.

23 januari 202024 januari 2020

Post?

Mijn kleinzoon van vijf logeert een weekend bij mij. Steeds weer veel plezier en er is genoeg te doen. Hij heeft een enorme fantasie. Praat altijd onder het spelen en ik geniet van de verhalen die hij ongemerkt vertelt bij het spelen met Lego of met zijn autootjes. Andere favoriete bezigheden zijn naar de speeltuin gaan, helpen met brood of koekjes bakken, appelmoes maken, tekenen of kleien, naar de kringloop of boodschappen doen. Je kunt met hem alle kanten op.
Hij is ook dol op boeken, we gaan regelmatig naar de bibliotheek en hij weet precies wat hij hebben wil. “Nee, oma, dat boek is saai” zegt hij met één blik op de kaft. Uitleggen waar het over gaat, helpt niet, het boek blijft saai. Hij zoekt zelf wel wat beters uit en vindt minstens vier boeken om voor de uitleen te scannen om daarna zelfverzekerd met een volle tas de bieb uit te stappen.
Verhaaltjes voorlezen is ook favoriet. Alhoewel hij tegenwoordig ook zelf op zijn manier “voorleest”. Prachtig hoe hij moeiteloos zonder enige aarzeling een heel verhaal vertelt alsof hij alle woordjes werkelijk kan lezen. Hij gaat er ook echt voor zitten. Soms leest hij mij voor, soms de poppen Buurman en Buurman.

Lees verder “Post?”

27 december 20194 februari 2020

Kerst 1963

1963
De strengste winter die ik ooit heb meegemaakt, met een echte witte Kerst en maandenlang een flink pak sneeuw, schaatsen op de Loosdrechtse Plassen en het IJsselmeer. Zelfs de Noordzee was deels bevroren.
Tot mijn knieën in de sneeuw na school kranten bezorgen, pijnlijke winterhanden en -tenen. Maar oh, wat een sneeuw- en ijsplezier hebben we gehad. Sneeuwballen gooien, schaatsen op het Wasmeertje vlakbij huis, of met de slee van de hellingen van het Laaperspark roetsjen om met een boog op de bevroren vijver te landen alsof we echte schansspringers waren.

Ons huis is in kerstsfeer. Overal staan de mooie kerststukjes die mijn
moeder gemaakt heeft. De kaarsen in de koperen kandelaars branden. In de zitkamer staat een mooie kerststal onder de opgetuigde kerstboom in de hoek bij de bank. Die bank blijkt een handig opstapje voor hond Droepie te zijn. In no-time hangt ie met zijn neus tussen de takken op zoek naar de lekkere kerstkransjes van de bakker. De andere kransjes vindt hij maar niks. Hij vist ze handig tussen de takken uit. Er sneuvelt geen enkele bal. Als we het toevallig niet gezien hadden zou niemand weten wie toch steeds die kerstkransjes uit de boom jatte. Zou mijn broer er dan voor op z’n kop hebben gekregen? Die snoept in de kelder altijd van de balkenbrij en geeft dan een muis de schuld. Of mijn oudste zus die altijd bloemetjes ziet die tegen haar zeggen ‘Pluk mij”? Ik zie nooit een muis en bloemetjes heb ik ook nog nooit horen praten.

Lees verder “Kerst 1963”

25 december 20195 november 2021

bundel ‘Dichter op de Koffie’

Tijdens een bijeenkomst op
19 december 2019 is
de bundel ‘Dichter op de Koffie’ gepresenteerd..

In deze bundel staan 40 gedichten van deelnemers aan het project 2018-2019 in de steden ‘s-Hertogenbosch, Velp en Utrecht. Een project gericht op senioren.
Er is tevens een aantal pagina’s opgenomen over het ontstaan van het project waarbij Toyo Shibata (1911), die op haar 92ste met het schrijven van gedichten begon omdat ze niet meer dansen kon, een inspiratiebron was.
Haar verhaal spreekt me erg aan en ik heb weer een lijntje met Japan ontdekt. Los van het gegeven dat ik “iets” met Japan heb, kan ik net als zij helaas niet meer dansen. Al ben ik nog niet zo oud, ha,ha.
Het schrijven van gedichten (en later ook korte verhalen) is een mooie tijdsbesteding en uitlaatklep geworden. Het is heel bijzonder om mijn gedicht in een bundel of op een expositie te zien. En…ook het idee van mijn blog is ontstaan op de cursus.

Ik was een van de deelnemers van de cursus 2018 – 2019.
Aan de vervolgcursussen heb ik ook meegedaan.
In 2020 start waarschijnlijk een vierde cursus. Als het even kan, ben ik daar weer van de partij, want het is zó ontzettend leuk om te doen.

De bundel is uitgegeven door Stichting Vleugelmoer.
www.vleugelmoer.nl

Lees verder “bundel ‘Dichter op de Koffie’”

23 december 20194 februari 2020

Paw Patrol

Dat tijden veranderen, dat weten we. Als ik terugkijk naar hoe het vroeger was en hoe het nu is, dan is er is heel veel veranderd.
Vandaag werd me zoiets weer even duidelijk gemaakt door mijn ondernemende kleinzoon van vijf jaar die de ene dag in de weer is als hij “bouwvakkert”, de andere dag op zijn tractortje door de achtertuin scheurt feilloos obstakels vermijdend of achteruit inparkerend. Of hij is Spiderman en heeft spinnenkracht waarmee ie aan de muren kan kleven. Ja, ja, hij wel.
Tijdens het logeren zie ik een hele andere kant van hem. Ik heb geen tuin en kan zelf niet meer zo goed uit de voeten. Geen probleem voor deze kleine snuiter. Hij weet genoeg te bedenken om het bij oma toch gezellig te hebben. Bouwen met lego, samen naar de bibliotheek, een taart bakken of – zoals vandaag – schilderen. Hij heeft het allemaal al bedacht. Oma heeft schildersspullen genoeg in haar werkkamer.

Lees verder “Paw Patrol”

16 december 201931 mei 2023

Pluismeer – niet pluis meer

De kou kan ze niet deren. Het is veel te mooi weer. Een winterzonnetje doet haar best het besneeuwde landschap te verwarmen. Dat lukt niet echt. Gelukkig maar, want het ziet er prachtig uit. Net als een prentbriefkaart van Anton Pieck of een sneeuwlandschap uit A Christmas Carol van Dickens. De besneeuwde bomen en struiken, hun donkere wielsporen in de verse sneeuw, de typische sneeuwluchtkleur en het winterse licht.
Ze hebben het naar hun zin zo met zijn vieren, Bob, Mieke, Koen en Tineke. De spanning van het verbodene, dit prachtige weer en de voorpret maken ze overmoedig. De bezems en sneeuwschuiven achterop de fietsen gebonden, de schaatsen om hun nek bungelend aan hun veters, de ijzers scherp geslepen in hun leren beschermers. Ze hebben de drie kwartier fietsen wel over voor deze schaatspret.

Ze laten de fietsen aan de kant van het pad vallen precies bij de plek waar ze onder het hek door kunnen kruipen om zo bij “hun” Pluismeer te komen. Ze ploegen door een flinke laag sneeuw naar het meertje, een breed spoor van acht voetstappen, een bezem en een sneeuwschuiver achterlatend. Dat ze in de achtertuin van prinses Beatrix lopen, maakt het alleen maar lekker spannend. Kwaad zien ze er helemaal niet in. Beatrix heeft ruimte genoeg en ze kan hen hier door de bomen niet zien, ook al zijn die kaal. Ze zien haar kasteeltje toch ook niet.
Lees verder “Pluismeer – niet pluis meer”

15 december 201914 juli 2022