Auteur: Ellen

Sinds een week of wat waren de ruiten van mijn auto aan de binnenkant beslagen, het leek wel een sauna. Zelfs de achterruit moest met de wisser schoongeveegd en met een doek na gedroogd worden.
Toen het ging vriezen zat er meer ijs aan de binnenkant op de ramen dan buiten. Het ijskrabben van de voorruit aan de binnenkant was toch een aardige gymnastische oefening, alle spieren gerekt en gestrekt. Leuk, maar ik kende wel fijnere manieren om dat lijf in beweging te krijgen.

Lees verder “auto met golfslagbadje”

Heerlijk weer vandaag. Het is koud, maar weinig wind en dat scheelt. Ik had nog een paar dagen kunnen wachten, maar het is té mooi weer om een stukje te fietsen.
Kortgeleden heb ik warme handschoenen en een muts aangeschaft. Ik bedenk dat het bijna 50 jaar geleden is dat ik voor het laatst een muts op had. Vroeger zelfgebreid, nu kant-en-klaar gekocht, ik kan er goed ingepakt op uit.
Ben aan het opruimen,  er zat veel plastic in mijn afvalbak. Twee volle zakken weggooien in de plastic afvalcontainer is stap één in mijn fietsrondjes. Goed bezig, toch?
Eerst het afval wegbrengen, dan wat boodschappen doen bij een supermarkt. De mand achterop de fiets is snel gevuld met boodschappen. Gauw naar huis de mand legen om daarna bij de volgende  supermarkt nog een baal plastic af te voeren en de rest van de boodschappen te halen. Weer naar huis  nu met een halfvolle mand lekkers. Ik kan er deze week echt weer tegen.

Sinds juni vorig jaar heb ik een driewielfiets. Door het jaren geleden opgelopen NAH-letsel en de nodige fysieke beperkingen lukte het niet meer om op een gewone fiets te fietsen. Via de WMO kreeg ik de beschikking over een driewielfiets, een stoer modelletje, waar ik heerlijk op kan fietsen. Omdat ik tegenwoordig met moeite mijn weg kan vinden, heb er ik er fietsnavigatie bij aangeschaft.
Als voormalig ANWB-informatrice die vroeger mensen heel Europa doorstuurde via de toen nog losbladige routekaarten, die tot een boekje werden samengebonden, was het wel even wennen dat ik nu zonder hulp geen route meer kan vinden en mijn oriëntatie bijna op niveau 0 is gekomen.
Achterbuurvrouw Dorien heeft ook zo’n fiets en nadat ze mij de fijne kneepjes had geleerd, zijn we er samen regelmatig op uitgetrokken want  zij kende al veel leuke routes.
Lees verder “Fietsgeluk”

De tv bestaat 70 jaar. Ik had wat programma’s opgenomen, maar van kijken was tot nu toe weinig terecht gekomen. Inmiddels heb ik alles gezien en bedenk dat ik in een heel bijzondere tijd ben opgegroeid.
Wat is er veel veranderd in die 70 jaar.

Toen waren wij in de straat de eerste familie die een zwart-wit tv had.
Een keer per week kwam de ‘hele’ buurt bij ons kijken naar Dappere Dodo. Later zaten we aan de buis gekluisterd voor Pipo de Clown of Swiebertje.  Allemaal iconische programma’s uit die begintijd.
Nu vinden we het maar knullige probeersels en eigenlijk waren ze dat ook. Niemand wist hoe het moest, alles moest nog uitgevonden en bedacht worden. Een uitdaging waar alle techneuten en creatievelingen zin in hadden en de ontwikkelingen gingen dan ook op allerlei vlakken razendsnel

Bij al die terugblikken ga ik automatisch terug in mijn herinneringen en zit ik meteen in het gevoel van die jaren vijftig en zestig. Ik voel weer de sprakeloze verwondering over Dappere Dodo met dat gordijntje dat open ging, Coco en de Vliegende Knorrepot, de spanning van Pipo de Clown en de Dikke deur, de brutale Swiebertje, of Tante Hannie die alle kindertjes gedag zwaaide.
Ik pak er wat fotoalbums uit die tijd bij. Wat waren we nog onschuldig en naïef.
Helaas zijn er bar weinig foto’s uit die tijd. Een paar in de KRO-studio gemaakte foto’s van opnames van radioprogramma’s of een sinterklaasfeest, geen kiekjes van tv.
Lees verder “Terug in de tijd”

Eigenlijk had ze er geen zin meer in. Ze werden een dagje ouder, het ging niet meer zo soepel en ze betrapte zich er op dat ze zich de laatste maanden steeds vaker afvroeg waar ze het in godsnaam allemaal voor deed. Ze kreeg het benauwd van het harnas waar ze in terecht was gekomen. Tenminste zo voelde het ineens en ze zag geen uitweg meer, ze had het helemaal gehad en was al die glitter en glamour meer dan zat net als de haat-liefde verhouding met de vileine opmerkingen op de vloer. Vroeger gaf het haar een kick, werd ze er fanatieker door. Nu maakte het haar erg verdrietig dat ze dit nodig hadden om te kunnen presteren. Maar ja, ze had beloofd het seizoen af te maken. Dus stond ze met grote tegenzin als negende in de rij de schijn op te houden tot ze de vloer op konden. Lees verder “de finale van de valse noten”

Het is prachtig weer. De zon schijnt volop, al heb ik wel een warme jas nodig. Samen met een buurvrouw wandel ik een wekelijks rondje in de buurt.
Ergens onderweg valt mijn oog op deze kat. Kijk ‘m daar nou eens zitten. Wat een perfecte plek heeft dat beest uitgekozen om te genieten van het lekkere najaarszonnetje. In het portiek, comfortabel zittend op de buddyseat van de motor. Ongestoord uit de wind, in de zon, wat valt er in een kattenleven nog meer te willen. Hij laat zich niet afleiden door twee pratende wandeldames. Veel te vermoeiend voor dit moment. Nee, laat ‘m maar lekker zitten. Hij komt de ochtend zo wel door. En als ie er genoeg van heeft, trekt ie gewoon aan de bel.
Lees verder “de belletjestrekker”

Ze was de weg kwijt. De andere kinderen zag of hoorde ze nergens meer. Het groepje was uitgewaaierd in het dichtbegroeide bos. Hoe hard ze ook riep, niemand reageerde.
Uitgeput zakte op de grond. Terwijl ze steun zocht tegen een boomstam zag ze dat langs de wanden van een holle weg water naar een lager gelegen poel stroomde. Dit had ze nog nooit eerder gezien. Waar was ze toch?
De bomen en de struiken langs de helling boden haar nauwelijks beschutting. Overal lagen verdorde bladeren en dode takken. Rode en oranje zwammen en witte besjes staken fel af tegen alle groene en bruine tinten. Ze zag een grote zwarte veer die in haar ogen niet veel goeds voorspelde. Ze rilde.
In de weerspiegeling van de waterpoel werden de luchten steeds donkerder. Er stak een schrale wind op. Een schaduw vloog krijsend over. Er huilde een dier, een wolf? Ze wist het niet en werd bang. Ze kroop zo ver mogelijk in elkaar.  Ze had geen idee welke richting ze uit moest. Ze was moe, zo ontzettend moe. En had het zo verschrikkelijk koud. Ze zakte verder onderuit, sloot haar ogen. Eventjes maar, dacht ze angstig, ik moet wel blijven opletten.

*

De kinderen waren al spelend een eind van het dorpje afgedwaald. Op zoek naar lekkere vruchten en wortels raakten ze steeds verder uit het zicht. Ysandra vond het spannend, maar samen met haar vrienden durfde ze wel. Op blote voeten liepen ze verder richting het bos, de stoere Hraven voorop, af en toe stoppend om iets van de grond op te rapen. Hun geoefende ogen wisten precies welke schatten ze mee moesten nemen. Alles werd zorgvuldig in een buidel geborgen die aan een touw om hun middel hing.
Ysandra trok het touwtje om haar grof geweven kleed wat strakker. Ze greep naar haar hals om te voelen of haar zelfgemaakte versiersel er nog zat. Liefkozend gleden haar vingers over de aaneengeregen nootjes en gedroogde schilletjes en vruchtjes.
Ze bukte. Wat lag daar nou? Ze duwde de grashalmen wat verder uit elkaar. Ze zag resten van een gebleekt skeletje. Er lag een smalle spitse kop met veel tanden, een deel van de rugwervels, iets wat op een poot leek en wat botjes met een soort stekels. Een draakje? Ze kende de draken alleen uit de verhalen die de mannen bij het vuur vertelden als ze terug kwamen van een lange tocht. Zelf had ze er nog nooit een gezien, niet levend en niet dood. Voorzichtig zocht ze verder in het gras naar andere sporen.

Lees verder “Uit een vorig leven”