Kortgeleden kreeg ik de vraag om een anekdote op papier te zetten over gevolgen van Niet Aangeboren Hersenletsel. Dat leverde het volgende stukje op.
Begin 2014 viel ik op mijn werk van een trap van 14 treden en kwam op mijn hoofd terecht. In een paar luttele seconden stond mijn leven op zijn kop. Twee jaar later werd er Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH ) vastgesteld en kreeg ik therapie.
Hoewel ik ogenschijnlijk weinig leek te mankeren – ik praatte immers normaal en bewoog gewoon – bleek toen pas echt welke impact deze val had. Mijn vertrouwde leventje bestond niet meer. Mijn hoofd was mijn hoofd niet meer. Mijn lijf was gebutst en gekneusd en ik had dag en nacht overal pijn. Ik moest afscheid nemen van de meest simpele dingen. Het leek alsof ik mijn zelfstandigheid kwijt was en overal hulp voor nodig had. Er was vaak geen enkele logica te ontdekken in wat ik wel of niet kon. Dat leverde veel onbegrip op en ik raakte relatie, werk, huis en vrienden kwijt. Het leek of ik al ver voor corona in een lockdown terecht was gekomen.
Het duurde even voordat ik begreep dat ik me niet moest vastklampen aan mijn vertrouwde routines maar dat ik het lef moest hebben om op zoek te gaan naar nieuwe. Noodgedwongen leerde ik me ‘vervelen’, iets wat ik eerder nooit deed. Gelukkig kon ik altijd al goed genieten van kleine dingen. Ik ontdekte dat mijn hersens nieuwe lijntjes maakten. Dat gaf moed om door te gaan. Nu, negen jaar verder, zie ik mijn wereld als een sterrennacht vol flonkerende lichtpuntjes die me houvast geven waardoor het lichter is.
Ondanks alles valt er veel te lachen.
Zeg nou zelf, appeltaart bakken en dan, als de taart uit de oven komt, piekeren over wat die appels toch op het aanrecht doen…
Pas toen mijn buurvrouw lachend vroeg “Nieuw recept uit de minimalistische keuken, Ellen?” drong het tot me door. Schaterlachend hebben we de “taart” soldaat gemaakt en later de verse appelmoes. Ik ben een tevreden mens.