De klok van oma

De klok van mijn oma is een trotse klok en een echte dame op leeftijd. Ze hangt een beetje scheef aan de muur met haar gezellige tikkende geluid en haar mooie slag op elk half uur. Ze heeft al veel meegemaakt en in de voorbije jaren de nodige littekens opgelopen.
Ze was een prachtig geschenk op het huwelijk van mijn oma Maria Pardoel en opa Johannes Hooijmans dat op 15 november 1902 voltrokken werd. Ze kwam in de mooie kamer van het woonhuis aan de Koestraat te hangen en ik vermoed dat mijn ouders haar later mee mochten nemen toen ze naar Hilversum verhuisden.

Het huis aan de Koestraat bestaat niet meer. Het werd in de WO-II geraakt door een V1-bom en is jaren later afgebroken.
Als de klok toch eens kon vertellen wat ze allemaal had gezien en gehoord.
De geboorte van twaalf kinderen in dat huis aan de Koestraat. Het overlijden van twee kinderen, waarvan een aan de Spaanse griep. Twee oorlogen heeft ze overleefd en ze was bij het overlijden van Johannes Hooijmans in 1947.
In de loop van de jaren verlieten de kinderen een voor een het huis. Het werd stiller, al was het huis dagelijks een vaste inloop voor de warme maaltijd tussen de middag. Oma was het middelpunt van de familie.

Als kind was ik vertrouwd met haar geluid, maar ik kan me niet herinneren dat de klok bij ons in de kamer hing. Op de schouw in de woonkamer stond een pendule, er hing een koekoeksklok en in zitkamer stond een sierlijk klokje onder een glazen stolp. De klok van mijn oma was naar de overloop op de eerste verdieping verbannen en stil gezet. Ze verstoorde de nachtrust.
Ergens begin jaren tachtig kreeg ik de klok en ze is steeds weer met mij mee verhuisd, zelfs naar Curaçao. De warmte en het zout tussen haar radertjes waren geen echt feest voor haar. Maar ze heeft stand gehouden. Beiden zijn we nu – na een turbulent leven – al een tijdje met pensioen.

En nu staat ze hier op de werkbank bij goede vriend Philip, ontdaan van haar omhulsel omdat het uurwerk er geen zin meer in heeft. Alsof ze in haar blootje staat. Wat is ze mooi, zelfs nu ze gestript is van haar buitenwerk.
Ze is al eerder in reparatie geweest bij Philip, maar na 120 jaar leek het deze keer nu echt welletjes. Haar  uurwerk opwinden lukte niet meer goed en dan liep ze ook nog maar één dag.
Ik mis haar echt. Ruim veertig jaar hoorde ik dagelijks haar rustgevende getik en haar mooie warme slag. Dat geluid vertelde me naast de min-of-meer juiste tijd ook precies of het uurwerk opgewonden moest worden. De eerste dag liep ze een minuutje voor, dan langzaamaan een minuutje achter en wond ik haar op voor ze stil kon vallen.
Het is een kale plek op de muur waar niets anders écht past. Binnenkort is ze weer thuis, want Philip kreeg haar met zijn vakkundigheid,  liefde en geduld weer aan de praat. En mocht het op een dag definitief afgelopen zijn, dan mag ze toch op haar voor mij zo vertrouwde plekje blijven hangen. Ze is een deel van ‘mijn thuis’.