Buiten waaien de wolken in een stevig tempo voorbij. Het is frisser geworden, maar nog lang niet de temperatuur die voor deze tijd van het jaar gewoon is. Door de wolken piept een mager waterig zonnetje tevoorschijn dat af en toe fel oplicht en schel in mijn ogen schijnt.
Een associatie met de coronacrisis komt in mij op: Donker dreigende wolken die in de blauwgrijze luchten tevoorschijn komen, zonnelichtpuntjes die er in verschijnen waardoor het weer beter lijkt te worden.
Ineens zie ik in de wolken een beeld. Dat is niets bijzonders, ik zie altijd personen, dieren, dingen in wolken. Een leuk spelletje met mijn kleinzoon.
Maar deze wolk is anders.
Ik zie een zwemmer die de borstcrawl doet en zich door de donkere wolk een weg baant richting de finish waar de zon volop schijnt. De zwemmer gaat koppie onder in de grijs-zwarte wolk om even later wat verderop weer boven te komen. Ik zie het beeld voorbij schuiven en de zwemmer al snel in de grijze brij verdwijnen. Hij komt niet meer boven. De wolken worden nog donkerder en zwaarder.
In de coronacrisis lijken wij op zwemmers die proberen het hoofd boven water te houden. De een is een betere zwemmer dan de andere. In onze angst durven we dingen te doen die we niet voor mogelijk hadden gehouden. Van baan veranderen, creatieve oplossingen bedenken om niet ten onder te gaan.
Grafieken over de besmettingen zijn een houvast. Zodra het de goede kant opgaat, worden we losser om er al snel weer achter te komen dat corona nog steeds sterker is. We gaan opnieuw koppie onder en happen letterlijk naar adem. Hoe vaak gaat deze cyclus zich herhalen voordat we door hebben dat eventjes goede cijfers halen nog niet betekent dat het oké is en alles weer kan?
In mijn directe omgeving zijn er met corona besmette mensen. Er zijn er met weinig klachten, maar ook die er echt last van hebben. Volwassenen én jongeren onder de 16 jaar. De een is zieker dan de ander. Een opname intensive care met een paar weken aan de beademing, in coma, zware revalidatietrajecten. Schrikbeeld van hoe ziek mensen er van kunnen worden en wat er een weg gegaan moet worden om er weer een beetje bovenop te komen. Hele schoolklassen die naar huis worden gestuurd, inmiddels al vier. Over de schade aan de economie praat ik dan nog maar niet, hoewel ik dat ook in mijn directe omgeving genoeg mee krijg.
Ik sta te kijken wat de medische wereld in die paar maanden al geleerd heeft over het virus, welke technieken en oplossingen er zijn en bedacht worden. Het is afwachten hoe het verder gaat, welke tegenslagen er nog komen. Na maanden krijgt de bevolking een proefverlof… om dan weer terug te moeten naar strengere regels omdat we ons te snel hebben laten verleiden tot hervatten van ons normale gedrag. Maar kunnen we ooit nog terug naar dat normale gedrag? En wat als er weer een ander ziekmakend dodelijk virus opduikt? Zou het dan niet handig zijn dat we nu alles al leren, ons eigen maken, zodat we beter bestand zijn tegen de volgende engerd. Wat dat die komt is zeker, de vraag is alleen wanneer.
Ondertussen zijn er de complotdenkers, de doe-toch-niet-zo-moeilijk-mensen, het is maar een griepje. Ik verbaas me er zo over. In welke wereld leven zij? Kennen zij geen zieke mensen of mensen die overlijden door corona? Ze leven toch ook in onze wereld, anders kwamen we ze niet tegen.
Zou het een idee zijn om al deze mensen naar de een of andere afgelegen planeet te sturen? Ze hoeven van mij niet naar de maan te lopen, maar er is vast nog wel een ander hemellichaam voor deze kolonie beschikbaar. Op zo’n plek, ver van deze aarde, leven ze daar met z’n allen in hun eigen bubbel waar ze alleen maar bevestigd worden in hun eigen gelijk. Wat zullen we allemaal gelukkig zijn.