Het is zondagmorgen zes uur. De regen komt gestaag naar beneden als een transparante grijze vitrage. Het is warm. Bloemen laten hun kopjes hangen. Zoveel nattigheid was nou ook weer niet de bedoeling. Vogeltjes houden zich gedeisd. Zelfs de kat waagt zich niet verder dan zijn snorharen naar buiten.
Het is windstil. Geen blad wiegt, geen zuchtje in de bomen, het water rimpelloos. Alleen de regen fluistert tegen de wereld alsof ze bang is die te wekken.
George Michael vult de kamer. ‘I will be the one who loves you till the end of time’. Er schuift een sarcastische glimlach over haar gezicht. “Belachelijke tekst. De partner van Michael was al lang dood en hij had toch weer een nieuwe partner. Hoezo, till the end of time?”
Ze heeft al weken last van een raar gevoel. Ook nu weer, zoals ze op de bank naar de muziek en het geruis van de regen luistert. Koffie dampend naast haar, te heet om al te drinken. De hele buurt slaapt nog en daar zit ze dan in haar uppie op zo’n onmogelijk vroege tijd. Is dit het nou? Zal het zo blijven tot haar ‘end of time’? Waarom zit het leven zo in elkaar? Na al dat geploeter en gezorg is er niets en helemaal niemand. Niemand die op haar wacht, niemand die haar vasthoudt.
Een pijnlijke glimlach trekt voorbij. “Nou, nou, dat ze daar ondertussen nog niet aan gewend is.” zegt ze hardop voor zich uit. Hoe vaak is ze vastgehouden? Liefdevol wel te verstaan. Zelfs haar eigen moeder wist niet hoe dat moest. Anderen heeft ze genoeg vast gehouden. Al die liefde gegeven die in haar lijf brandde. Een warm mens, dat is wat ze van haar zeggen. Maar haar eigen tranen zijn al lang verdampt. Is dit nu eenzaamheid die zo door haar lijf spookt als een dief op kousenvoeten? Een stille sluipmoordenaar die alles om zeep helpt waar ze zo hard voor geknokt heeft?
De stem van Paul McCartney vult nu samen met die van George de ruimte. “Nobody has the power to make you happy.” en “Heal the pain….” De tekst raakt haar, maakt haar verdrietig. Ze heeft al zoveel pijn geheeld. Ze zou toch onderhand verdomde happy moeten zijn. Opstandigheid borrelt omhoog.
En daar is weer dat rare gevoel. Ongelukkig is ze niet. Het is eigenlijk net zo grijs als die regen buiten. Transparante grijze nattigheid waar ze alle mooie dingen door kan zien, er van kan genieten, maar er buiten blijft, bang om de bui weer over zich heen te krijgen. Een depressie, een persoonlijke regenbui door een koufront met een lagedrukgebied vlakbij haar hart.
Het is stil. Te stil. Ze is nu een week ziek thuis. Niemand die haar gebeld heeft. Twee telefoons liggen haar aan te staren. De screensavers op energiestand en de voicemail leeg. Net als haar gevoel.
“Quieres bailar na un isla bunita.” Salsa klinkt zonnig door de kamer.
Er landt een vogel op de schutting. Zijn veren lijken wel behandeld met ‘just-out-of-bed-gel’. Ze staan piekerig alle kanten op. Aan de punten glinsteren druppels in regenboogkleuren. Natuurdiamantjes. Met een perfecte glijvlucht zweeft hij tussen het gebladerte en is onvindbaar geworden. Weer is er niets anders dan het ruisende regengordijn. Toch wel. Salsa in een mix van grijs en zonnig.