De valse noten rumba

Eigenlijk had ze er geen zin meer in. Ze werden een dagje ouder, het ging niet meer zo soepel en ze betrapte zich er op dat ze zich de laatste maanden steeds vaker afvroeg waar ze het in godsnaam allemaal voor deed. Ze kreeg het benauwd van het harnas waar ze in terecht was gekomen. Tenminste zo voelde het ineens en ze zag geen uitweg meer, ze had het helemaal gehad en was al die glitter en glamour meer dan zat net als de haat-liefde verhouding met de vileine opmerkingen op de vloer. Vroeger gaf het haar een kick, werd ze er fanatieker door. Nu maakte het haar erg verdrietig dat ze dit nodig hadden om te kunnen presteren. Maar ja, ze had beloofd het seizoen af te maken. Dus stond ze met grote tegenzin als negende in de rij de schijn op te houden tot ze de vloer op konden.

“Kom, Cindy, nog één keer.”
“Ik heb er geen zin meer in Gordon.”
“Lieve schat, niet nu!  Kom, zet je leuke gezichtje op en ga even je best doen.”
“Moet jij zeggen, met die chagrijnige grijns op je gezicht. Hij lijkt wel uitgehouwen in beton.”
“Ach schat, en jij dan met je botoxhoofdje?”
“Gordon, ik ben het zat. Ik kan het niet meer opbrengen. Ik stop er mee, meteen na deze wedstrijd. Dan stop ik met dit hele circus.”
“Cindy lieverd, dat kun je niet maken. Dit is sowieso onze laatste kans. Als we dit seizoen nóg niet winnen…..”
“Alsof het aan mij ligt dat we niet winnen.”
“Wat een gesis tussen die prachtige tandjes van je. Was de tandartsrekening duur, schat. Je hebt een hele verbouwing gehad. Ik zou mijn geld terugvragen.”
“Nee, jij dan. Alsof het publiek zo graag naar jouw gouden tand kijkt. Echt zóóó goedkoop. En wat een vergane glorie. Je haar wordt ook al aardig dun.”
“Wat ben je toch een vals kreng. Effe lachen naar de jury, schat. Láchen en stijlvol de vloer op. Kom op! ”

 Ze liepen met een bevroren glimlach naar het midden van de vloer en namen hun beginpose in. De muziek startte, vloeiend dansten ze in het trage sensuele ritme van de rumba over de vloer. “Gordon, ga nou niet improviseren. Dat loopt fout af Gordon. Zie je wel, daar heb je het gedonder al. Au! Kijk uit verdomme, je staat op mijn tenen.”
“Goh, heb je dan gevoel?”
“Kijk uit, want ik schop tegen je schenen. Het kan me niets schelen of een ander dat ziet.”
“Dat doe je ons niet aan Cindy. Lach dan verdomme, lieverd. Lachen! ”
“Godzijdank, dit drama is afgelopen. Lachen, nu jij Gordon, en haal die kleerhanger uit je jasje.”
“Reverence en smilen, Cin. Wat hou ik van je als je zo in je sexy Latin jurk de dansvloer afzeilt. Krijg acuut zin in je.”

Terwijl ze de vloer aflopen, klinkt de speaker door de zaal: “Couple number three-o-two, nummer driehonderdtwee, Cindy de Groot en Gordon Levy, from Holland. Rumba – fifth place. Rumba, vijfde plaats.”

“Ik hou ook van jou Gordon. Kom, we gaan naar huis, afschminken, douchen en….”
“Lieverd, wat lijkt me dat heerlijk. Wat hebben we ons toch weer zalig kunnen uitleven en zo heerlijk vals, toch? Doe jij dat vileine hoofd af, hang ik mijn betonnen grijns en kleerhanger aan de kapstok. Zijn onze alter ego’s gewoon weer zichzelf, mon amour.”
“Dat is goed en daarna moéten we écht praten, lieverd.”