In het door het zonlicht gefilterde zeegroene water van de oceaan dansen en wuiven kilometers uitgestrekte groene kelpwouden in de het eeuwige ritme van de zee.
Een haai is op zoek naar eten. Naar octopus, zijn favoriete snack. Zijn huid glanst als een blauwzilveren torpedo. Geruisloos doorklieft hij het water. Vissen schieten weg.
Octopus houdt van de zee met het gefilterde zonlicht. Uren kan ze hier ronddwalen en sierlijk zwemt ze tussen de wuivende planten door. Met haar tentakels langs haar lijf kan ze overal makkelijk langs, terwijl prooidiertjes niet veilig zijn voor de vele zuignappen op haar tentakels. Ze weet dat ze alert moet zijn voor haaien, maar weet ook dat ze hen te vaak slim af is met haar grandioze vermommingen die ze in een seconde in elke vorm en kleur waar dan ook in haar lijf kan aannemen. Haar inktwolk is erg handig bij het zich uit de voeten maken.
Ruw onderbreekt een donkere schaduw haar tocht. Gevaar!
Een diepe glijduik zorgt er voor dat ze zonder al teveel reuring pijlsnel uit de buurt van de haai is. Eventjes maar, want ze weet dat hij haar heeft opgemerkt. In een zwarte inktwolk verdwijnt ze uit zijn zicht. Alleen haar reuk is nog duidelijk aanwezig en die volgt hij.
Octopus houdt zich schuil op de bodem onder wat afgebroken koraal. Met haar tentakels zoekt ze doelgericht de bodem af. Alles wat ze aan schelpen, koraaltakken, blikjes en ander afval kan vinden, stapelt ze zorgvuldig om zichzelf en het koraal heen. Ze past haar kleur aan de rommelige stapel afval aan en dat doet ze zo goed dat je haar niet meer kunt zien.
De haai zwemt intussen nerveus rond. Hij weet zeker dat ze hier ergens zit, hij ruikt haar toch! Octopus ligt onbeweeglijk te wachten. Ze heeft geduld, het gaat immers om haar leven. De haai zwemt rondjes, maar vindt Octopus niet. Na een tijdje geeft hij het op en na een laatste rondje zwemt hij weg en verdwijnt tussen het groen van het kelpwoud.
Geduldig wacht Octopus. Ineens schiet ze tevoorschijn, een stofwolk van zand en rommel in de rondte stotend. In de kleur van de bodem, die haar lijf nu heeft aangenomen, zwemt ze zo goed als onzichtbaar verder. De rust lijkt weergekeerd. Voor deze keer is ze weer aan een bijna zekere dood ontsnapt.
was jij ooit zelf ’n vis?
treffend verhaaltje!
Dank voor je reactie! Nee, geen vis, ik heb meer iets met een octopus, ha,ha. Of een Portugees Oorlogsschip, maar dat is een behoorlijke kwal. 🙂
Mooi beschreven, de vloeiende bewegingen van de octopus lijken op een dans van aantrekking en afstoten. Ook heel spannend! Het woord kelpwoud vind ik mooi gevonden. Het woord reuring vind ik minder passend. Neemt niet weg dat het een heel beeldend verhaal is.
Hoi Isabelle, dank voor je reactie. Ik ben er weer blij mee.
Kelpwoud is een mooi woord, maar ik heb dat niet bedacht., In de oceanen blijken meters hoge en kilometers grote velden met het zeewier Kelp te zijn en die worden kelpwouden genoemd.