Trapezekat

Buiten regent het zo hard dat zelfs op het inpandige balkon de regen tegen het raam kletst. Dat komt zelden voor. Ik zit lekker in mijn luie stoel te genieten van mijn bakkie koffie met stroopwafel terwijl Kiki door de kamer raast. Ze is een kitten van net vijf maanden oud en moet zich nog behoorlijk uitkuren. Ze houdt wel van een stevig sprintje en als de vloer net gedweild is, lijkt het wel of ze over een ijsbaan glijdt. Pootje over, en dat met vier poten!
Volgens mij heeft ze er veel plezier in.
Ze kan ook heel lang als een stokstaartje op de vensterbank zitten, nieuwsgierig naar alles wat buiten voorbij komt. Het is leuk om te zien hoe een kitten, die nog nooit buiten is geweest, reageert op alle eenden en ganzen die voorbij komen.

De kleinkinderen zijn dikke maatjes met haar. “Kiki, kom maar meissie” is een veel gehoorde roep.
Knuffelen, aaien en spelen met propjes papier zijn favoriet.
Kiki sjouwt ermee alsof het prooi is, gooit ze in de lucht en probeert ze met haar pootjes te vangen.
Een salto schuwt ze niet. Tren houdt Kiki goed in de gaten want ze is dol op zijn lego.
Metz vindt kopjes geven heerlijk, Kiki ook.

Ineens zie ik in mijn ooghoek ‘iets vliegen’ en hoor een raar geluid: Kiki zwiert heen en weer tussen twee spots aan de truss die boven de eethoek hangt. Ik vlieg overeind. Ik zie dat ze met één nagel in het kettinkje van het godslampje vastzit. Ze raakt in paniek. Ik wil haar pakken, maar het lukt niet. Meerdere keren grijp ik mis, totdat het lampje me redt. De ketting breekt en met een grote boog en een hoop lawaai smakt ze tegen de grond. Glasgerinkel. Het lampje is in erg veel stukjes gebroken, van de ketting hebben meerdere schakels het begeven. Kiki lijkt er goed vanaf gekomen te zijn. Ze zit tussen de glasscherven en ik kan haar nog nét grijpen voordat ze er met een scherf vandoor wil gaan.
Terwijl ik alle scherven bij elkaar zoek, rent ze weg en vliegt het boekenrek in. Als een echte geveltoerist klautert ze tegen de planken omhoog, houvast zoekend bij de boeken, die ze met haar pootjes van de plank duwt.
Ik zucht eens diep.
Kiki is er alweer vandoor. Ze snuffelt bij de tafel en ik zie dat ze probeert te kauwen. Nu sprint ík naar haar toe. Er valt een ministukje glas in mijn handen. Gelukkig was ik net op tijd. Ik haal de stofzuiger. Kiki heeft zich al verstopt, ze is bang voor dat ding.
Nog twee dagen vind ik kleine stukjes glas, ondanks het stofzuigen.
Geen idee hoe ik het kettinkje weer in en aan elkaar moet krijgen.  Met een diepe zucht leg ik de boel aan de kant, die puzzel komt een andere keer wel.
Trapezekat!