Aan het hekwerk van mijn balkon hangt een groene kikker met spiraal. In zijn bolle lijfje zit een zonnebatterij. Die heeft dus drie dagen gewerkt. Hij laadt niet meer op dus ’s avonds geen leuke dansende verlichte kikker meer. Ik laat hem hangen, want het is wel een geinig ding, maar sloop de batterij eruit.
Mijn kleinzoon slaat dit alles gade. “Kijk omi”, de zon schijnt op zijn koppie. Uitkijken dat ie niet verbrandt”, roept hij lachend.
Ik ga mee in zijn fantasie. “Oeps, dan gaat ie vervellen, moeten we ‘m niet insmeren met zonnebrand?”
“Nee omi, daar is het nu te laat voor.”
“Dat is jammer, maar hij krijgt wel een nieuw vel.”
“Oh, dan moet ie knaloranje worden, zoals die bloem”, en hij wijst naar de
slaapmutsjes die op het balkon in een bak in bloei staan”
“Dat is een prachtige kleur,” zeg ik. “Alleen is dat geen goed idee want dan ziet de reiger, die aan de overkant naar lekkere hapjes staat te loeren, hem en denkt dat het een goudvis is. Dat felle oranje valt veel teveel op tussen al het groen.”
Geen probleem voor mijn kleinzoon. “Dan krijgt ie de kleur van de lucht of van een regenboog en dan vliegt ie door de lucht. Ziet de reiger hem niet meer. Probleem opgelost”
Hij kijkt me breed lachend aan. “Die bestaan echt hoor omi, vliegende kikkers.”