Het kusjestasje

Tot ons beider plezier mag mijn kleinzoon van inmiddels 7 jaar weer komen logeren. Eerst in de vakantie en daarna wordt de routine van om de twee weken een weekend weer opgepakt.
Thuis had hij een wensenlijstje met wat hij graag wilde doen in de vakantie. Daar stonden wensen op als: naar de bioscoop voor de film van Paw Patrol, een stad van lego bouwen met papa, logeren bij oma. Leuke kleine wensen om te vervullen. Ook zijn broer had dezelfde film op zijn een wensenlijstje staan. Dus samen met oma naar de film, twee vliegen in een klap. Een bak popcorn op de knieën een flesje cola er naast, het kon alleen maar genieten worden. Dolenthousiast over het grote avontuur van de reddingsbrigade van Paw Patrol kwamen ze thuis.
De wens om samen met papa een stad van lego te bouwen werd ook vervuld. Mijn schoondochter had de grote eettafel leeg gemaakt zodat vader en zoon een paar dagen aan de slag konden. En dat deden ze!
Gestaag verrees er een stratenplan met torens, kastelen, en andere gebouwen, auto’s en  ingenieuze machines. Het was een drukte van belang.
Van het logeren bij oma werd na zo’n lange tijd van beperkingen een feestje gemaakt. Lekker lang luieren, iets waar ie normaal weinig last van had, stond nu hoog op het lijstje. Logeren op de bank, nog veel leuker dan in je eigen bed, kon natuurlijk ook. Rondom in de kussens, wat snoep  en drinken binnen handbereik, lag hij royaal te genieten.
Later op de dag wil hij weer met lego aan de slag. Met de tv aan bouwt hij de mooiste dingen. Dat deed zijn vader vroeger ook al. De tv was voor hem net als de radio voor mij die ik vroeger altijd had aanstaan. Tot mijn verbazing weet mijn kleinzoon mij onder het bouwen precies te vertellen waar de animatiefilmpjes op de tv over gaan. Hoe hij dat flikt, is mij een raadsel.
Uit het niets vraagt hij of ik zijn kusjes nog heb. Ik weet meteen wat hij bedoelt.
In december, vlak voor een nieuwe quarantaineweek en beperkingen door corona, had hij een stapeltje papiertjes uit het kubusblok gepakt en die stevig bedrukt met vettige zoentjes. “Voor als je me mist, of als je het moeilijk hebt door corona. Dan kun je een kusje pakken, oma.” Wat en hartverwarmend idee deze 6-jarige knul.
Ik bewaarde de kusjes in een feestelijk klein papieren tasje. Ik maakte er een foto van voor op de app naar zijn ouders.
Omdat het vet uitdroogde zette ik dat fotootje op een mini-schildersezel op de kast in de woonkamer. Had ik ze altijd dicht bij me. De briefjes waar na een paar weken niets meer op te zien was, had ik weggegooid.
Ik leg hem uit wat ik gedaan had. Hij begrijpt het. “Mag ik wat nieuwe papiertjes oma? Dan maak ik weer nieuwe voor je. En ook een paar met driedubbele zoentjes erop, goeie grap hè oma? Dan heb je drie kusjes tegelijk.” Ik kon dat alleen maar beamen. Het liefst had ik hem even doodgeknuffeld, maar ja…. nog steeds Corona.