Wat doe je als je de deur niet meer uit mag? Als de gewone bezigheden niet meer mogelijk zijn? Daar kwam ik al achter toen ik me in 2014 door mijn NAH *) erg heb moeten aanpassen. De meeste dagelijkse bezigheden vielen weg en ik werd gedwongen andere wegen te zoeken. De alternatieven die ik bedacht lukten meer niet dan wel. Er bleef steeds minder over. Voor zo’n actief mens als ik werd dat stevig inleveren en dat kostte me veel moeite. Acceptatie was best een dingetje en heeft me jaren gekost. Al was ik aardig op weg, ik bleef tot voor kort het gevoel houden dat ik toch nog steeds zinnige dingen moest vinden om een paar van de vele nutteloze uren te vullen.
En dan ineens is er Corona CV-19. Een virus dat al die onbeschermde mensen als een smakelijke hap ziet waardoor het heel snel tot ongekende proporties kan groeien. Een virus waarvan we nog geen idee hebben hoe er mee om te gaan. Er worden steeds zwaardere maatregelen getroffen.
De meeste activiteiten stoppen, de Thuiszorg mag niet meer komen, het ziekenhuis annuleert afspraken, scholen, winkels en bedrijven sluiten, mijn vrijwilligerswerk is helemaal gestopt.
Mijn familie en vrienden blijven noodgedwongen op afstand en ik ook, want je weet maar nooit. Gezien mijn leeftijd en een longprobleempje behoor ik tot de risicogroep. Het hoestje dat ik al sinds 2011 heb, na giftige rook bij Moerdijk ingeademd te hebben, kan zomaar ineens een ander hoestje blijken te zijn. Maar hoe herken ik het verschil tussen mijn ‘Moerdijkhoestje’ en een ‘Coronahoestje’? Ik heb zelden koorts, dus wie zegt dat ik dat dat van Corona wel zal krijgen?
Hoewel ik door mijn NAH aardig gewend ben geraakt aan het “niks” doen, merk ik dat ik terecht ben gekomen in een voor mij nieuw en nog kleiner bestaan, een soort coconnetje maar wel eentje met open vensters en een balkon.
Zomaar is er een gevoel van een beetje boffen met mijn NAH, want ik heb immers de afgelopen jaren al genoeg kunnen oefenen met verveling en lege uren. Ik hóef geen extra dingen meer te zoeken om de tijd te vullen. Wat er is, is voldoende en meer heb ik niet nodig. Ik ben een heel tevreden mens. Sinds Corona er nog meer voor zorgt dat ik nauwelijks de deur uit mag of kan, is er een nieuw soort rust ontstaan. Als altijd kan ik onwijs genieten van de zon in huis, van mijn balkonnetje, van de kuifmeesjes, de geraniums en krokussen die al een hele tijd in bloei staan. Maar deze rust, dit gevoel is zo nieuw en zo bijzonder. Geweldig!
Voor contacten met de mensen om me heen zijn er allerhande technische middelen om dat mogelijk te maken. Toch dwingt Corona me om extra wegen te zoeken. Hoe houd ik in deze tijden de lijntjes naar de wereld open? Leuke ideeën borrelen op. 
Mijn kleinzoon van vijf ga ik via video-WhatsApp elke dag een verhaaltje voorlezen. Ik heb al een stapeltje boeken met mooie plaatjes voor hem klaarliggen. Zo ziet hij oma dagelijks en mist hij haar een klein beetje minder. We hebben er een vast moment op de dag van gemaakt . Om drie uur ’s middags hebben we een mooie pauze ingelast. Het is een verrassende beleving voor ons allebei en de zoen op het schermpje van de telefoon is zó coronaproef en hartverwarmend.
Hoe lang alles “op slot” gaat weten we niet, ik denk veel langer dan mensen nu beseffen.
Het Coronavirus is na 6 april echt niet weg.
Voorlopig blijf ik zoveel mogelijk binnen en ga genieten van mijn bijzondere rust.
*) NAH = niet aangeboren hersenletsel