Mijn kleinzoon van vijf logeert een weekend bij mij. Steeds weer veel plezier en er is genoeg te doen. Hij heeft een enorme fantasie. Praat altijd onder het spelen en ik geniet van de verhalen die hij ongemerkt vertelt bij het spelen met Lego of met zijn autootjes. Andere favoriete bezigheden zijn naar de speeltuin gaan, helpen met brood of koekjes bakken, appelmoes maken, tekenen of kleien, naar de kringloop of boodschappen doen. Je kunt met hem alle kanten op.
Hij is ook dol op boeken, we gaan regelmatig naar de bibliotheek en hij weet precies wat hij hebben wil. “Nee, oma, dat boek is saai” zegt hij met één blik op de kaft. Uitleggen waar het over gaat, helpt niet, het boek blijft saai. Hij zoekt zelf wel wat beters uit en vindt minstens vier boeken om voor de uitleen te scannen om daarna zelfverzekerd met een volle tas de bieb uit te stappen.
Verhaaltjes voorlezen is ook favoriet. Alhoewel hij tegenwoordig ook zelf op zijn manier “voorleest”. Prachtig hoe hij moeiteloos zonder enige aarzeling een heel verhaal vertelt alsof hij alle woordjes werkelijk kan lezen. Hij gaat er ook echt voor zitten. Soms leest hij mij voor, soms de poppen Buurman en Buurman.
De hamvraag in zo’n logeerweekend is “wat gaan we eten?” Als het aan hem ligt wordt het altijd friet met vlees. Veel vlees, het liefst kip. We steggelen er wel eens over, want een keer wat gezonds eten ziet oma als noodzaak. Hij is het daar helemaal niet mee eens. We hebben nu afgesproken dat er het ene weekend aardappelen-groente-vlees wordt gegeten, het volgende weekend zelfgemaakte pizza (met zijn hulp natuurlijk), daarna macaroni en dan als laatste frietjes. Zo rouleert het en de discussies over wat er gegeten gaat worden zijn over.
Tot een paar weken geleden.
Het was frietjes-weekend. Mc Donalds staat dan hoog op zijn lijstje, maar daar eten is met mijn NAH niet te doen. Dus halen we dan soms wat bij de Mc-drive. Die dag had ik daar geen zin in en wilde daarom bij het boodschappen doen verse friet in de supermarkt halen.
Hij had een veel beter idee.
“Oma, komt de post de frietjes bezorgen? Die vind ik zo heerlijk!”
“De post? Die bezorgt toch geen frietjes?”
Hij wist zeker van wel. Ik snapte er niets van.
Vandaag was frietjes-dag weer aan de beurt. Ik maakte het mezelf gemakkelijk. Geen zin om te koken en trek in Grieks eten. Dus telefonisch besteld en thuis laten bezorgen. Mijn kleinzoon stond te springen van plezier. Hij klapte in zijn handjes en vroeg hoe laat de post de frietjes kwam brengen.
Bij mij viel een kwartje . Ik probeerde hem uit te leggen hoe het in elkaar zat, maar dat was vergeefse moeite. Het beeld van de postbode met de scooter die zijn frietjes kwam brengen vond hij vele malen leuker.
Voortaan komt de post hier af en toe eten brengen. Wat een feest!