Dat tijden veranderen, dat weten we. Als ik terugkijk naar hoe het vroeger was en hoe het nu is, dan is er is heel veel veranderd.
Vandaag werd me zoiets weer even duidelijk gemaakt door mijn ondernemende kleinzoon van vijf jaar die de ene dag in de weer is als hij “bouwvakkert”, de andere dag op zijn tractortje door de achtertuin scheurt feilloos obstakels vermijdend of achteruit inparkerend. Of hij is Spiderman en heeft spinnenkracht waarmee ie aan de muren kan kleven. Ja, ja, hij wel.
Tijdens het logeren zie ik een hele andere kant van hem. Ik heb geen tuin en kan zelf niet meer zo goed uit de voeten. Geen probleem voor deze kleine snuiter. Hij weet genoeg te bedenken om het bij oma toch gezellig te hebben. Bouwen met lego, samen naar de bibliotheek, een taart bakken of – zoals vandaag – schilderen. Hij heeft het allemaal al bedacht. Oma heeft schildersspullen genoeg in haar werkkamer.
“Als we dan aan de tafel gaan zitten oma, en jij zet de verf en kwasten hier bij mij, dan kan ik de tv aanzetten en Paw Patrol schilderen.” Paw Patrol is op het ogenblik, naast Spiderman, zijn favoriete tekenfilm.
Ik vind het een prima idee en we gaan aan de slag. Ik plak een grote plastic bureaudonderlegger op de eettafel vast met schilderstape zodat ie niet verschuift.
“Dat is slim van jou, oma”. Zo, dat compliment kan ik alvast in mijn zak steken.
Ik zet een schaaltje water, de waterverf en aan paar kwastjes op tafel en plak een redelijk groot tekenvel op de hoekjes met wat tape op de onderlegger vast. Ik leg hem uit dat hij het dekseltje van het doosje waterverf als palet kan gebruiken samen met het mini-palet. Hij kijkt naar het tekenvel en dan even naar mij met een blik van dat-meen-je-toch-niet-moet-ik-dat-gebruiken?
“Dat witte mini-palet is wel heel erg makkelijk, oma.” De slimmerd, eerst een compliment, hij weet hoe hij oma in kan pakken. “En mag ik een heel, heel groot, supergroot vel, oma, want dan kan ik het beste schilderen.” Hij wijst een schildersdoek van ca. 1 m x 70 cm op de schildersezel aan. Ik stel voor dat hij toch maar eerst wat kleiner begint. Gelukkig laat hij zich deze keer gemakkelijk overtuigen.
Hij zet de tv aan en weet precies welke knoppen van de afstandsbediening hij moet gebruiken. Daar heeft hij mijn hulp al lang niet meer bij nodig, de wijsneus.
Paw Patrol snelt over het scherm om met zijn pups een vleermuis te redden. Mijn kleinzoon gaat aan de slag. De tv wordt op pauze gezet. Hij bekijkt het beeld, keurt het af en zoekt een stukje terug. Ha, dat is het goede beeld. De pauzeknop doet zijn werk en met een bloedserieus gezicht wordt er een begin gemaakt. Hij moet nog even leren niet teveel water te gebruiken en ik help met het mengen van kleurtjes. Wat rood met wit, zodat Paw Patrol het juiste gekleurde shirt krijgt.
“Wauw oma, jij bent goed met kleurtjes” zegt kleinzoon enthousiast. Alweer een compliment. Het kan niet op vandaag. Ik word blij van zijn enthousiasme. Hij schildert gedreven verder. Even later zoekt hij een ander beeld op wat hij nog wil schilderen.
Op een gegeven moment is “het“ klaar en bekijken we het eindresultaat. Ik herken het rode en oranje van het shirt, de gele helm, de zwart gevlekte hond, het grijsblauw van de glijbaan. Alles staat er op. Aan de vormen moet hij nog wat werken. Maar ach, dat is maar een detail, dat komt vast nog wel.
Ik kijk trots naar deze glunderende vijfjarige die zomaar op het idee komt om iets na te schilderen van de tv en het beeld daarvoor stil te zetten. “Wat kan ik dit goed hè oma? ”. Tevreden spoelt hij de kwastjes schoon, aan zelfvertrouwen geen gebrek.