Ik weet het zeker

Ik weet het zeker. Het wordt najaar.
Dat zie ik aan het jaarlijks terugkerende fenomeen hier in huis. De zon staat nu zo laag dat hij onder het plafond van het inpandige balkon door kan schijnen. Bood dat balkon in de zomer nog lekker wat schaduw in de woonkamer, nu schijnt de zon volop naar binnen. Heerlijk als het kouder wordt om zo in het zonnetje  aan tafel te zitten.
Voor het raam hangen Swarovski-kristallen in verschillende vormen. Druppel, pegel, bolletje, vierkantje. De zon heeft vrij spel en tovert met de kristallen alle kleuren van de regenboog op de muur en het plafond.
Maar er gebeurt nog wat anders. Aan de muur hangt een schilderij van mijn zoon. Via de glasplaat van dit schilderij wordt een caleidoscoop aan kleuren door een ruit naast de kamerdeur de hal in geprojecteerd, eerst op een deur, dan op een kastje, en zo verder alle deuren  en de vloer af.

Het verschijnsel van de kleuren is bijna de hele winter zichtbaar.  In het voorjaar verdwijnt het weer om plaats te maken voor iets anders. Schaduwen vormen dan een grijs-wit kleurenspel op de muur. Het kijkt wel een knipselschilderij, zo mooi.
Het heeft even geduurd voor ik snapte waar het vandaan kwam, want de schaduw van het boompje is die van het kerstappeltje op mijn balkon. Hoe kon die schaduw zo hoog op de muur vallen? Het lichtspel bleek veroorzaakt te worden door de zon die op de ramen van een flat aan de overkant van de straat schijnt. Hoe bijzonder.

En zo wisselt dit spel van licht, kleuren en zwart-wit met de seizoenen mee. Wat een cadeautjes.

De eerste zonnestraal
zoekt zijn weg
via het schilderij van mijn zoon
door het geslepen glas van de ruit
en spat op de witte muur
in een caleidoscoop
van kleuren
uit elkaar.

Het wordt een mooie dag.