Ze zat op een grote steen aan de kant van de weg, in de schaduw van een enorme boom, haar schoenen uitgeschopt. Haar kanariegele blouse stak vrolijk af tegen de donkerblauwe spijkerbroek en het groen van bomen en planten om haar heen. Haar oorbellen in dezelfde kleur als haar blouse, gaven haar gezicht een extra zonnig tintje. Het gaf een vertekend beeld maar dat was ook precies wat ze wilde. Niemand hoefde te zien hoe ze zich op dit moment echt voelde.
Waar had ze eigenlijk het lef vandaan gehaald om als vrouw alleen haar eigen vertrouwde leventje vol verantwoordelijkheden achter zich te laten, ook al was het maar voor een korte tijd, en deze vreemde wereld binnen te stappen?
Een geheimzinnig land met een taal waarvan ze geen woord verstond, de vreemde letters niet kon lezen en niets snapte van de manier van leven. Een land waar ze zich met al haar talenkennis nauwelijks verstaanbaar kon maken, al bleek ze creatief genoeg om andere wegen te vinden. Wel steeds verrassend wat er uitkwam, zoals in dat restaurant waar ze samen met de serveerster tekeningetjes had gemaakt om te ontdekken wat er in het gefrituurde gerechtje zat. Rare krabbels voor garnaal, kip, rundvlees, bamboe, schelpdieren. Of dan bleek het inktvis te zijn, brrrrr. Lees verder “Blauwe regen, sushi en samoerai”
Balkonplezier
Dagen van prachtig weer en hoge temperaturen voor de tijd van het jaar afgewisseld met dagenlang flinke regenbuien en onweer. Prima weer voor de plantjes op mijn balkon. Ze beginnen weer tot leven te komen en dat gaat best wel snel…
De hyacintenbollen, een gezellig en knus groepje van vijf, gekregen van mijn zus, steken hun puntige bladeren trots de lucht in. De bloemtrossen geven hun kleur beetje bij beetje prijs . Stevig Fuchsiaroze. Bestaat er eigenlijk Hyacintenroze?
Lees verder “Balkonplezier”
De verjaardag van Oma Bellissimo
Donderdag 4 april is het zover: de musical ‘Feest voor oma Bellissimo’ wordt door de leerlingen van Hub Boxtel met veel enthousiasme opgevoerd.
Hub is een school voor basis- en voortgezet speciaal onderwijs voor kinderen vanaf 4 jaar met een diversiteit aan beperkingen. Ook Metz, mijn cadeau-kleinzoon, die nu 18 jaar is, doet mee.
Er hangt een vrolijke spanning in de zaal en het is al behoorlijk druk als we een plaatsje zoeken. De geluidsman doet een laatste check van beeld én geluid. Op het toneel staan decorpanelen op wieltjes. Daar hebben leerlingen voorstellingen op geschilderd en ze blijken een prachtige illustratie van het verhaal te zijn. Een van de docenten is de verteller, een gebarentolk vertaalt het verhaal voor wie dat nodig heeft.
Een tienjarige reis op zoek naar mijn handschrift
Voorjaar 2014 liep ik mijn Niet aangeboren Hersenletsel (NAH ) op. Mijn leven veranderde totaal. Veel moest ik opnieuw aanleren, nog meer raakte ik kwijt.
Mij creatief uiten was pure noodzaak, die creatieve kriebel had een uitlaatklep nodig, maar ook daar bleken verbindingen beschadigd. Gelukkig kunnen hersens nieuwe verbindingen aanmaken en daar kwam ik langzaamaan wel achter, al ging dat niet vanzelf. Het werd een lange zoektocht naar “mijn taal” en “mijn handschrift”.
In 2017 ontdekte ik Encaustiek, een speciale techniek met bijenwas. Hoewel ik 
het heel fijn materiaal vond om mee te werken, heb ik dat niet doorgezet. Ik kon er thuis te weinig mee.
Volgens de docent gaf deze afbeelding weer hoe mijn hoofd door NAH werkte. De draadjes waren op sommige plaatsen kapot en er moest een nieuwe invulling gevonden worden.
Lees verder “Een tienjarige reis op zoek naar mijn handschrift”
Het verkeerde huis
Behoedzaam loopt Stille Jopie met zijn zaklamp over de overloop. In het schemerlicht ziet hij verschillende deuren aan beide kanten van de gang. Allemaal gesloten. Op een sidetable staat een porseleinen herderinnetje en een vaasje met nep-rozen. Hij richt zijn lamp er op en ziet een gelijmde breuk dwars door de rozen lopen. De lijm glinstert in het licht. “Hmm, niet de moeite waard”, concludeert hij in zichzelf pratend.
Iets verderop verlicht het zachte schijnsel van een schemerlampje de overloop. De vloer kraakt. Even houdt hij stil om dan weer grinnikend door te lopen. Waar maakt ik me druk om, er is toch niemand thuis. “Iene miene mutte, tien pond grutten”, zingt hij zachtjes in zichzelf, een gewoonte die hij zich al jong heeft aangeleerd om zijn zenuwen te bedwingen. Bij “Wie is de baas” duwt hij een deurklink naar beneden en gluurt de kamer in. Lees verder “Het verkeerde huis”
De valse noten rumba
Eigenlijk had ze er geen zin meer in. Ze werden een dagje ouder, het ging niet meer zo soepel en ze betrapte zich er op dat ze zich de laatste maanden steeds vaker afvroeg waar ze het in godsnaam allemaal voor deed. Ze kreeg het benauwd van het harnas waar ze in terecht was gekomen. Tenminste zo voelde het ineens en ze zag geen uitweg meer, ze had het helemaal gehad en was al die glitter en glamour meer dan zat net als de haat-liefde verhouding met de vileine opmerkingen op de vloer. Vroeger gaf het haar een kick, werd ze er fanatieker door. Nu maakte het haar erg verdrietig dat ze dit nodig hadden om te kunnen presteren. Maar ja, ze had beloofd het seizoen af te maken. Dus stond ze met grote tegenzin als negende in de rij de schijn op te houden tot ze de vloer op konden.
Lees verder “De valse noten rumba”
Spanning onder water
In het door het zonlicht gefilterde zeegroene water van de oceaan dansen en wuiven kilometers uitgestrekte groene kelpwouden in de het eeuwige ritme van de zee.
Een haai is op zoek naar eten. Naar octopus, zijn favoriete snack. Zijn huid glanst als een blauwzilveren torpedo. Geruisloos doorklieft hij het water. Vissen schieten weg.
Octopus houdt van de zee met het gefilterde zonlicht. Uren kan ze hier ronddwalen en sierlijk zwemt ze tussen de wuivende planten door. Met haar tentakels langs haar lijf kan ze overal makkelijk langs, terwijl prooidiertjes niet veilig zijn voor de vele zuignappen op haar tentakels. Ze weet dat ze alert moet zijn voor haaien, maar weet ook dat ze hen te vaak slim af is met haar grandioze vermommingen die ze in een seconde in elke vorm en kleur waar dan ook in haar lijf kan aannemen. Haar inktwolk is erg handig bij het zich uit de voeten maken.
Ruw onderbreekt een donkere schaduw haar tocht. Gevaar!
Technisch hoogstandje
Als senior word je tegenwoordig voorzien van allerlei handige snufjes en technische dingetjes om het leven wat makkelijker te maken. Zeker nu er van elke oudere verwacht wordt dat hij of zij langer thuis blijft wonen. Persoonsalarmering is zo’n technisch snufje,
Nou zijn er mensen in mijn omgeving die persoonsalarmering wel handig voor mij vinden, zeker met de “Ellen-acties” die ik af en toe uithaal. Een jonge kat in huis helpt ook goed mee aan dergelijke acties. Tussen mijn benen door schieten of voor mijn voeten gaan lopen, is vragen om problemen. Lees verder “Technisch hoogstandje”
Sneeuwengeltje
Het meisje liep wat verweesd rond op de kerstmarkt waar slingers met lampjes een warme gloed gaven. Haar grote groene ogen schitterden in het zachte licht. Ze was op zoek naar een goede plek waar ze wat centjes kon verdienen. Haar vader en moeder, ontwaakt uit hun dronken roes, hadden haar daarvoor op pad gestuurd. Ze wist dat ze boos zouden worden omdat ze in hun ogen vast weer te laat terug zou komen voor een nieuwe ronde drank. Ze kende inmiddels het klappen van de zweep.
Sneeuw dwarrelde geruisloos neer op de kasseien. In het midden van het plein stond een grote kerstboom vol lichtjes en kerstversieringen. Iets verderop brandde een knapperend vuur. De vele voeten lieten hun afdruk achter in de sneeuw. Mensen scharrelden langs de kraampjes met kerstballen, kerstklokjes en andere kerstachtige dingen. De geur van warme koeken, geroosterd varkensvlees en zoetigheid konden ze niet weerstaan en de warme glühwein smaakte opperbest. Wangen werden roder, het geroezemoes drukker. Het meisje had die dag nog niet gegeten en de geuren van al dat lekkers deden haar watertanden.
Het begon te donkeren. De beiaardier speelde Jingle Bells. Lees verder “Sneeuwengeltje”
Een bijzonder duo
Diep weggekropen ligt ze daar in het schemerige kreupelhout. Door haar gestreepte vachtje is ze nog nauwelijks te zien tussen de verwilderde takken. Trillend van angst kijkt ze schichtig rond. Waar is haar moeder? Ze snapt er niets van, ook haar broertjes en zusjes is ze kwijt.
“Rennen, verstoppen” schreeuwt haar moeder. Geschrokken rent ze op haar korte pootjes weg, zigzaggend. Verstoppen, waar? Angstig kijkt ze rond. Daar, dat lijkt een goede plek, overhangende takken tot op de grond. Hijgend en trillend verbergt ze zich, haar neus tegen de grond gedrukt. Waar is haar moeder? Ze ruikt haar lekkere geur niet meer, hoort geen geknor van haar broertjes en zusjes. De wind huilt zachtjes met haar mee, er knapt een tak af. Kastanjes ploffen onheilspellend naast haar neer. Lees verder “Een bijzonder duo”